#SOMA

       sevinçle bu yazıya başlamak istedim ama sizlerde biliyorsunuz ki milletimiz büyük bir acı içerisinde. o kadar çok yazmak istediğim ve o kadar çok susmak istediğim şeyler var ki... susmak istiyorum anlamıyorlar diye, konuşmak istiyorum artık yeter uyanın ayağa kalkın diye... aslında o kadar çok kişi suçlu ki, o kadar çok kişi haksız... haber okumak istemiyorum artık. karanlık bir odada sessizce ağlamak istiyorum. herkes birbirine suç atıyor ya, gülüyorum. sokağa çıkıyorum kimsenin yüzünde o acıyı o utancı göremiyorum. kimsenin umurunda değil sanki. yutkunuyorum ama gitmiyor boğazımdaki kömür. tıkıyor nefesimi... onlar değil ben, sen, biz ölüyoruz. farkında değil misiniz? insanlık ölüyor... kimse işini layıkıyla yapmadığı için oluyor bu felaketler... tekrar yazıyorum suç hepimizin... işimizi iyi yapmadığımız için ölüyor insanlık... ne bir anne ve baba iyi yetiştirebiliyor çocuğunu, ne bir öğretmen iyi öğretebiliyor, ne bir doktor ne bir meclis üyesi ne bir öğrenci ne bir başbakan ne bir cumhurbaşkanı... ve böyle devam ettikçe biz değil de masumlar ödüyor bizim bedelimizi... sosyal medyadan birbiriyle dalaşmakla olmuyor insanlık, en önemlisi sokakta göstermek. susayım diyorum... konuşayım... o kadar çok şey geçiyor ki aklımdan yazamıyorum... toparlayamıyorum cümlelerimi... birkaç gündür ne haber okuyorum ne bir gazete alıyorum ne de kitaplarımı elime alıyorum... diyorum ya ölüyorum... ölüyoruz!... uyanın milletim okuyun... bir şey değil bin şey okuyun... bir haber değil o haberin birçok yazısını okuyun... ben soma da birçok babamı abimi kardeşimi kaybettim... kaybettik... ama onlardan başka kimse o acıyı yaşayamadı... biz sadece konuştuk iki satır ve devam ettik yolumuza... yine okula gittik yine işlerimize gittik kendimize 5 dakika bile ayırabilmek için kırk takla attık... unuttuk... bir zamanlar zonguldak'ı, gezi parkını, sivas, dersim'i ve bir çoğunu unuttuğumuz gibi unuttuk... bir piyon gibi yaşamaya devam ettik... kim diyebilir ki ben suçsuzum... kim diyebilir ki elini vicdanına koyarak ben hala o acıyı iliklerimde hissediyorum... ağladık evet feryat ettik ve dahasını da yaptık... ama insanlığın öldüğünü hiçbirimiz göremedik... ben suçluyum... halkımın haklarını savunmadığım, okulumu tahsilimi adam akıllı yapmadığım, derslerime çalışmadığım, sokakta çalışanlara selam vermediğim, insanları hor gördüğüm, ailemle tartıştığım, kötü kelimeler kullandığım, sadece kendi hayatımı düşündüğüm ve olduğundan çok okumadığım için hatalıyım... evet suçlulardan biri benim... ve benim yüzümden geride kaldı onca yetim...