YAŞAM PINARIM

merhaba arkadaşlar..      Bu yazımda size bu aralar hastalık haline getirdiğim oje takıntımı anlatacağım.      Normalde ben çok fazla oje kullanan hatta hiç kullanmayan biriydim. küçük yaşlarda çok hevesliydim ama ailevi yasaklardan dolayı o hevesi alamamışım ki bu zamanda patlat verdi diye düşünüyorum:) Şaka bir yana çok para harcar oldum bu konuya. Önceden sürsem de parlatıcı ya da açık renkler, tırnak bakımı için cilalar kullanırdım. şimdi koyu, mat, ışıltılı, şekilli yani anlayacağınız her türden sürüyorum. Tırnaklarım boş kalsın istemiyorum. Bunun bir nedeni de artık kendime bakımlı olmak için söz verdiğim ve bloglar, youtube dan birçok kişiden bu konuda yardım almaya başlamam olabilir. Bu oje sevdasıyla birlikte aseton ve oje çıkarıcı losyonlar bitirmeye başladım. Arkadaşlar da yeter artık demeye başladı:) Maalesef bir sorun da şudur ki; istediğim türde oje bulamıyorum. Çünkü yaşamış olduğum yerde kozmetik adına hiçbir yer yok. Küçük bujiteri tarzı yerler var ama isten

merhaba arkadaşlar... artık yeni bir yazı yazmam gerektiğini ve kararlarımı açıklamamın zamanı geldiğini farkettim... gecenin köründe yine yazmaya başladım. artık aklıma gelen her şeyi günlük bana tuhaf gelen ya da şaşırtıcı gördüğüm olayları yazmaya karar verdim. böylelikle ne konu üzerine odaklanmam gerekiyor anlayacağım. umarım!..:)    ilk olarak, bugün köye gittik ve ben çocukluğumu çok fazla özlediğimi anladım. çıplak ayakla toprağa bastım "sırf vücudumda bir hayli zamandır hunharca gezen ve milletin çarpılmasını sağlayan elektrik yükünü nötrlemek için.", gerçekten de etkili oldu. akrabalar, kuzenler ve ailemle güzel bir anı daha paylaşmış oldum. yakında üniversite için memleketten ayrılacağımdan dolayı böyle etkinliklere sık sık zaman ayırmaya başladım. sanırım yaşım ilerledikçe vedalar daha ağır gelmeye başladı gibi...